Okumadigimiz Kitaplar Hakkinda Nasil Konusuruz ile tanidigimiz Pierre Bayardin bir yazarin, kendisinden sonra gelen, gelecekteki bir yazardan esinlenmesi, asirmasi, giderek intihali paradoksu olarak tanimladigi önceden intihal kavrami, intihal tartismalarini bir adim ileri götürecek zekice bir hamle, okuru tuzaga düsürmenin cok zekice bir yolu.
Bayard bu paradoksun izini sürerken, okur da yavas yavas bu sacmasapan öneriyi benimsemeye, carpici örnekler karsisinda neredeyse ikna olmaya basliyor, edebiyat tarihi de Voltaireden Laurence Sternee, Kafkadan Prousta uzanan bir intihal ormanina dönüsüyor.
Önceden Intihal önce kafa karistiriyor, ardindan birtakim sorularin belirmesine yol aciyor Sonradan yazilmis yapitin, önceki yapitla iliskisini tersine cevirerek, pek cok yazarin önceden söylemis oldugu sözü yineliyor edebiyatta her yeni daha dogrusu her iyi yapit kendi öncellerini yaratir, onlari okuma bicimimizi kökten degistirir, simdilik kendisiyle sonlanan bir secere olusturur, yeni bir hat cizer. Cok güclü örneklerde, selefini intihal yapmis gibi gösterecek kadar.
Bayard, her zamanki hinzir yaklasimiyla, konuyu son derece ciddi bir kuramsal arastirma kisvesi altinda ele alirken, aslinda asik suratli edebiyat tarihiyle, karsilastirmali edebiyatin asiri ciddiyetiyle de dalga geciyor; metinlerarasi göndermelerin asiriyorumlanmasinin nerelere varabilecegini, elestiri mekanizmasinin caresiz kaldigi acmazlari, okurun belleginin tuhaf isleyis mekanizmasinin nasil cagrisimsal anlamlar üretebilecegini ve sonuc olarak, her metnin kacinilmaz olarak bir noktadan sonra intihalle ya da önceden intihalle ve hatta kendinden intihalle suclanabilecegini gösteriyor
