Hasta büyüdüm. Hemen aciklayayim. Gercek ask öykülerinde bir kurban olmasi ya da gercek aski yasayabilmek icin müthis bir fedakarlik yapilmasi gerektigini düsünerek büyüdüm. En sevdigim kitaplar son sayfayi cevirdikten, ask sarkilari notalari silindikten ya da bana hitap eden filmler jenerikleri akmaya basladiktan cok sonra bile beni hüzünlü bir halde biraktilar. Bu yüzden buna inandim cünkü kendimi buna inanmaya zorladim ve böylece hastaligima neden olan romantik kalplerin en mazosistine sahip oldum. Bu hikayeyi, kendi carpik masalimi yasadigim siralarda bilmiyordum cünkü genc ve saftim. Seytana uyarak her vurusla, darbeyle, saldiri hamlesiyle daha da susayan, nabiz gibi atan o vahsi yaratigi besledim. Gerceklikle kurgu arasindaki fark sudur Kendi ask hikayenizi yeniden yasayamazsiniz cünkü siz bunu yasadiginizi fark edene dek hikaye sona erer. En azindan benim icin öyle oldu. Ve ne yazik ki bu hikayenin sonunda herkes cezalandirildi.
