Eviniz, aileniz, okulunuz, arkadaslariniz varken birdenbire hepsi elinizden alinsa, ne yapardiniz
Juju, hemen her köse basinda karsimiza cikan milyonlarca mülteci cocuktan yalnizca biri; onun öyküsünü okurken, yeryüzünün bütün cocuklarinin öyküsünü de okuyorsunuz aslinda. Bir yanda olagan yasamlarini sürdüren insanlar, öte yanda yerini yurdunu terk etmek zorunda kalan mülteciler.
Savasin en agir bedelini onlar öderken, yetiskinler Cocuktur, anlamaz deyip kestirip atarsa bir cocuk ne yapmali
Bütün sustuklarini anlatip sesini duyurabilmeli belki de. Juju da bunu yapiyor. Konusmasinin yasak oldugu her seyi anlatiyor ve kendi öyküsünü duyuruyor.
Öyküsünü anlatirken, savasin neden oldugu bütün kötülükleri bir kez daha hatirlatiyor bize.
Jujunun dili, vicdanimizin, kalbimizin dili oluyor.
Yazar, bütün bunlari Jujunun agzindan aktarirken umudu diri tutmayi da basariyor. Her seye ragmen yasatilan dostluklari, dayanismayi hatirlatiyor okura. Yasam boyu elimizden tutacak olan arkadaslar, paylasilan güzel zamanlar, en büyük hazine olarak hep bizimle gelecek olan hatiralar...
Ama dünya televizyon mu ki dügmesini cevirip kapatalim der, Juju, öyküsünün bir yerinde.
Dünyanin dügmesini kapatamazsak da, ona güzel görüntüler eklemek biraz da bizim elimizde degil mi
Kim bilir
