Kara Defter cilgin, tutkulu, zekice süslenmis, cicili bicili, göz kamastiran bir fantezi; aslinda tam da genc bir adama yarasan bir kitap. Durrellin 24 yasindayken ciktigi bu ruhsal ve cinsel serüven, bu sözünü sakinmayan, gözüpek günce, alabildigine acik sacik, hatta tiksindirici, sagliksiz, ama canlandirici, sivri dilli, bolca güldüren, kendine aciyan, ama kendisiyle dalga gecen, her seyin ötesinde de, gerek üslup gerekse icerik acisindan, dönemin hicbir genc yazarinin yeltenemeyecegi kadar yenilikci. Lawrence Durrell bir savas alani olarak gördügü Kara Defter icin söyle diyor Mumyanin sargilarini parcalamaliydim; kitapta Ingiliz usulü ölüm olarak simgeledigim, kültürel kundak bezini. Tek amacim, iceride dile getirmeme degecek bir sey bulunup bulunmadigini görmekti... Ün pesinde degildim, kendi sesimi duymak bana yetmisti. Basilmasi icin Henry Millerin önayak oldugu bu otobiyografik kitap icin bir elestirmen son derece yerinde bir saptamada bulunuyor Muayeneden önce soyunmani söyleyen doktorun ahlaksizligindan kuskulanmazsin, öyle degil mi Ayni güveni, kuskulanmama ayricaligini neden yazarlara tanimayacak misiz Durrell numara yapmiyor; kitabin bunca carpici olmasinin nedeni de bu.
