Sibirya Hayali Norvecli yazar Per Pettersonun At Calmaya Gidiyoruz, Lanet Olsun Zaman Nehrine, Reddediyorum, Benim Durumumdaki Erkekler ve Ardindandan sonra yayimladigimiz altinci romani.
Yandaki bölmeyi dene, diyor Jesper tahta perdenin arkasindan seslenerek. Dorit yatiyor orada, cok iyi huyludur.
Aradaki yolda duruyor ve Jesperin sakin sakin nefes alisini dinliyorum. Bakislarimi bölmesinde uyuyan Dorite ceviriyorum, genis sirti karanlikta giderek daha iyi seciliyor. Egilip Doritin sirtini oksuyorum.
Konus onunla, diyor Jesper, ama ben ne diyecegimi bilemiyorum, su an dilimin ucuna gelenleri yüksek sesle söyleyemem. Bölme daracik, hic bos yer yok, Dorit hafifce dönse beni tahta perdeye yapistirir. Hayvanin boynunu oksuyorum, sonra da kulagina egilip cesur kursun asker masalini anlatmaya basliyorum. Masalin sonuna, kursun askerin alevlere karsi koyarken yavas yavas eridigi bölüme gelince öne dogru yatiyor ve kollarimi hayvanin boynuna doluyorum, pencereden iceri dolan rüzgarin nasil balerini havalandirip alevlere dogru sürükledigini, atese düsen balerinin nasil kayan yildiz gibi parladigini ve alevlerin söndügünü anlatiyorum, masalimi bitirdigimde soluk bile almaktan korkuyorum.
1934 yilinin Noel gecesini yasiyoruz, Jesper ve ben her seyin nefes aldigi bir ahirda iki ayri bölmede, iki ayri inekle sarmas dolas yatiyoruz, belki de uykuya daliyoruz, cünkü gerisini pek hatirlamiyorum.
