Was wär ds Läbe ohni Gfüeu: Ohni Fröid, ohni Liebi, ohni Zueneigig, ohni Sehnsucht, ohni Hoffnig, ohni Dankbarkeit, aber o ohni Truur, Wuet, Erger, Enttüüschig, Verzwyflig, Angscht u Melancholie? I mym nöischte Buech «U plötzlech pressierts» hets Bärndütschi Gschichte für Härz u Gmüet: Fröhlechi u angeri. Gschichte usem Läbe u us däm, wo me beobachtet u ghört u ghört säge u gseht u vermuetet u schynbar weis u doch ke Ahnig dervo het. Eine wo geng rächt wott ha. Eini, wo ihre Maa mit fule Sprüch ume Finger lyret. Eini, wo ihrer Wünsch über Bord wirft u sich em Läbe steut. Eine, wo schier vergitzlet, wiu är Ehremitglied wird. Eini, wos ihre eifach laferet. Eine, wo sich fragt was wär, we d Mönsche anstatt mit em Chopf mit em Härz würde däiche ... U was passiert, we me wichtegi Frage us der Buechstabesuppe fischet? U was isch, we e Troum e Troum blybt? Yversucht u Misstroue wo entstöh, we d Wunschtröim u d Würklechkeit geng wyter usenangdrifte, bringe explosivi Spannig i d Zwöierchischte. We d Hoffnig uf ene Veränderig schmiuzt, wi Yschblueme ar Fäischterschybe bim erschte Früeligssunnestrau, de isch auä Hopfe u Mauz verlore. We me nümm zschlag chunnt mit öppisem oder öpperem, de sött me über d Büecher. Ds Läbe u ds Zämeläbe u d Liebi sy äbe nid geng eifach! - U mängisch pressierts!
