Uzatti elini, o koca meyveyi tuttu birakti, parmak uclari tekrar hissetmeye basladi. Tatli bir koku yayildi havaya, sekerli, ates rengi bir seftali kokusu. Onu avuclarina alip tartti. Utanmamisti seftali, öptü kadinin ortaparmaginin ikinci eklemini. Bir gidiklanma geldi kadina, bir istek, bir cesaret... arsizca isirdi seftaliyi sol yanagindan. Söylesmeler, fisiltilar dökülüverdi ardi ardina. Her ikisi de gevezelesti birden. Biri kopariyor, ne kadar aldin diye bakiyordu öteki. Biraz duraladi kadin, ilk isirigin karninda actigi serin yolu duyumsadi, seftalinin etini burnuna yaslayarak bir süre kokladi. Burnu kanatlanip tekrar kondu yerine.
Doyma Noktasinda aclik, avlanmak icin ininden cikmis vahsi bir hayvanin ruhu gibi geziniyor öyküler arasinda. Insan olarak ondan kurtulmanin sandigimiz kadar kolay olmadigini anliyoruz. Öc alma, düsmanlik ve kötülük, ama ayni zamanda sefkat, acima, masumiyet ve iyilik öylesine icimizde ki, bu öyküler karsisinda o irkiltici, tuhaf sucluluktan kacinmak imkansiz.
