Uzun, cok uzun zamandir sikismis olan gögsüme usul usul bosluk pompaliyorum, icimdeki sessizlik etrafimi saran sessizlikle uyum saglayana dek. Sirtimi cam ignelerine vererek tekrar uzaniyorum ve buz gibi soguk havayi solumak iyi geliyor. Agac gövdelerinin arasindan, tamamen acik ve yildizlarla dolu gökyüzüne bakiyorum ve o yavasca dönüyor, tüm dünya yavasca dönüyor ve muazzam bir bosluk oluyor. Sessizlik her yerde, yildizlarla benim aramda hicbir sey yok ve bir sey düsünmeye calistigim zaman, hicbir sey düsünmüyorum. Gözlerimi kapatiyorum ve kendime gülümsüyorum.
Lanet Olsun Zaman Nehrine ve Benim Durumumdaki Erkeklerden hatirlayacaginiz Arvid Jansenin hikayesini anlatmaya devam ediyor bu romaninda Per Petterson. Evlat, kardes, sevgili, koca ve baba olarak kendini yenilmis hisseden, vasat yazarlik kariyeri zaman icinde sönüp gitmis kirk üc yasindaki Arvid Jansenin agabeyinden baska kimsesi kalmamistir. Ne var ki kardesinin tam ziddi gibi görünen tuzukuru David de hayatinin dizginlerini elinden kacirmaya baslamistir.
Ardindan, donmus nehrin altindaki dip akintisini, sahdamara uzak bir yerde yeniden atmaya baslayan nabzi, ancak dibi gördükten sonra yükselen bir neseyi getiriyor akla. Her seyin ardindan, disa vurmaya cüret eden kücük bir kipirti.
